Over Indische Nederlanders en asielzoekers.

Vanwege de kwestie Nieuw-Guinea (West-Irian) moest iedereen met de Nederlandse nationaliteit – waaronder ook ondergetekende – in de jaren ’50 noodgedwongen Indonesië verlaten.

Voor het overgrote deel van de Indische Nederlanders was Nederland een vreemd land dat ze alleen kenden van verhalen en plaatjes in de schoolboeken.
Vaak worden deze repatrianten nog steeds gezien als de eerste asielzoekers in Nederland, zoals ook in een TV-uitzending op 30 december 1993.

Deze vergelijking gaat echter geheel mank. Ten eerste waren de Indische Nederlanders van Nederlandse afkomst, ook al was dat een Nederlandse  of een geneutraliseerde Europese voorvader uit een ver verleden, en ten tweede hadden ze de Nederlandse nationaliteit. Daar komt nog bij dat – in tegenstelling tot de huidige asielzoekers – de repatrianten uit Indonesië alles zelf moesten terugbetalen.
Na aankomst in Nederland werden ze ondergebracht in zogeheten contractpensions (in mijn geval was dat overigens Pension Trio in Wijk aan Zee) en door het Ministerie van Maatschappelijk Werk werden ze gedwongen een overeenkomst te tekenen om alle voorgeschoten kosten  voor het transport van Indonesië naar Nederland, het contractpension en het levensonderhoud zelf te betalen. Dat gold trouwens ook voor de kosten van de winterkleding dat onderweg aan boord van de schepen was uitgereikt.
Degenen in de contractpensions die na verloop van tijd werk hadden gevonden moesten 60% van hun inkomen afdragen aan het Ministerie van Maatschappelijk Werk. En zij die nog wat spaargeld naar Nederland hadden weten mee te nemen, moesten meteen al de rekening van de overtocht betalen. Anderen konden het later aflossen. Maar het overgrote deel van de repatrianten, met destijds een gemiddeld inkomen van 85 gulden per week, hebben er jaren over moeten doen om alle kosten van de reis en de opvang terug te betalen.

Gerard

1941: Nederlandse eurofielen van het eerste uur.

Onder het motto “EUROPA ÉÉN” spreekt hieronder commissaris-generaal Hans Fischböck op 25 juli 1941 in het Scheveningse Kurhaus het sociaal-economisch genootschap toe over de sociaal-economische opbouw van Nederland binnen een verenigd Europa.
Van links naar rechts: Rost van Tonningen (NSB), Van Maasdijk (NSB), Fischböck (NSDAP), Van Loon (NSB), Snijder (NSB) en Goedewaagen (NSB).

Veel van hun ideeën zijn overigens overgenomen door de huidige Nederlandse eurofiele politici.

Zie ook mijn artikel ‘Oude en nieuwe eurofielen‘.

Gerard

De SP over moslims in de jaren ’80.

Begin jaren ’80 had de SP het niet zo op met moslims. Dat blijkt onder meer uit de door het landelijk bestuur van de SP gepubliceerde brochure ‘Gastarbeid en Kapitaal’, waarin op pagina 17 staat te lezen:

“Men moet zich eens indenken, welke ghetto’s er zullen ontstaan van verouderde, en voor ons gevaarlijke, immigranten, als we niet alleen hun gruwelijke slachtgewoonten aanvaarden, maar ook hun discriminatie van vrouwen, hun patriarchaal-autoritaire aanmatiging, hun onderwerping van kinderen, hun stamveten. Waarom van nieuwkomers aanvaarden, wat we zelf in gewoonten en wetten hebben opgeruimd?”.

Met name de PVDA, PSP  en CPN vonden destijds dat de SP zo bijdroeg aan vreemdelingenhaat en racisme. De partij werd zelfs op één lijn gesteld met de rechts-populistische Centrumpartij van Hans Janmaat. Het dagblad De Waarheid kopte op 6 april 1983: “SP keert zich in brochure tegen buitenlanders” en op 28 april: “Een ‘Socialistische’ Partij op jacht naar Janmaat-stemmers”.

Maar de SP trok zich van alle kritiek niets aan, want een paar maanden later schreef Theun de Vries in het SP-orgaan ‘Tribune’:

“Ik wil mijn afschuw voor de islam – de leer, de dogmatiek, de verboden, de onbeweeglijkheid, de middeleeuwse achterlijkheid die is ontstaan met deze religie voor nomaden en woestijnrovers – niet onder stoelen of banken steken. Zichzelf opsluitend in een gedragspatroon, dat de originele achterlijkheid halsstarrig in stand houdt, vormen zij een Fremdkörper in onze samenleving, dat niet lijkt te kunnen loskomen, iets bij te leren, iets te willen leren, dus verarmt. Zoals nu kan het niet”.

SP-fractievoorzitter Jan Marijnissen: “Marokkanen sluiten zich gewoon nergens bij aan. Ze profiteren alleen maar” (NPO2, 25 november 2007).

Gerard