Vanwege de kwestie Nieuw-Guinea (West-Irian) moest iedereen met de Nederlandse nationaliteit – waaronder ook ondergetekende – in de jaren ’50 noodgedwongen Indonesië verlaten.
Voor het overgrote deel van de Indische Nederlanders was Nederland een vreemd land dat ze alleen kenden van verhalen en plaatjes in de schoolboeken.
Vaak worden deze repatrianten nog steeds gezien als de eerste asielzoekers in Nederland, zoals ook in een TV-uitzending op 30 december 1993.
Deze vergelijking gaat echter geheel mank. Ten eerste waren de Indische Nederlanders van Nederlandse afkomst, ook al was dat een Nederlandse of een geneutraliseerde Europese voorvader uit een ver verleden, en ten tweede hadden ze de Nederlandse nationaliteit. Daar komt nog bij dat – in tegenstelling tot de huidige asielzoekers – de repatrianten uit Indonesië alles zelf moesten terugbetalen.
Na aankomst in Nederland werden ze ondergebracht in zogeheten contractpensions (in mijn geval was dat overigens Pension Trio in Wijk aan Zee) en door het Ministerie van Maatschappelijk Werk werden ze gedwongen een overeenkomst te tekenen om alle voorgeschoten kosten voor het transport van Indonesië naar Nederland, het contractpension en het levensonderhoud zelf te betalen. Dat gold trouwens ook voor de kosten van de winterkleding dat onderweg aan boord van de schepen was uitgereikt.
Degenen in de contractpensions die na verloop van tijd werk hadden gevonden moesten 60% van hun inkomen afdragen aan het Ministerie van Maatschappelijk Werk. En zij die nog wat spaargeld naar Nederland hadden weten mee te nemen, moesten meteen al de rekening van de overtocht betalen. Anderen konden het later aflossen. Maar het overgrote deel van de repatrianten, met destijds een gemiddeld inkomen van 85 gulden per week, hebben er jaren over moeten doen om alle kosten van de reis en de opvang terug te betalen.
Gerard
Gerard de Boer 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.