Een overgrote meerderheid van de Tweede Kamer is voorstander van het gedwongen onteigenen van land en vee van onze boeren. De motie van het Tweede Kamerlid Caroline van der Plas (BBB) om met dit onzalige plan te stoppen is op dinsdag 12 oktober 2021 door de partijen met de rode bolletjes verworpen.
Hier de video met een korte toelichting van Caroline van der Plas en de stemming in de Tweede Kamer:
Zoals het geval was met bovenstaande motie-Van der Plas is op dinsdag 12 oktober 2021 ook de motie-Ephraim om de eigendomsrechten van boeren te respecteren (grond, land en vee) door een overgrote meerderheid van de Tweede Kamer verworpen.
Op dinsdag 7 december 2021 bleek een meerderheid van de Tweede Kamer nog steeds niet van gedachten veranderd te zijn.
Met name door de ongebreidelde immigratie en het grote geboorteoverschot onder niet-westerse immigranten wordt Nederland steeds voller. Sinds 2000 is de bevolking met ruim 2 miljoen mensen toegenomen. Als deze trend zich doorzet, verwacht men dat aan het eind van deze eeuw Nederland uit haar voegen zal barsten. Vandaar dat in navolging van het inpolderen van het IJsselmeer (Flevoland) al geopperd wordt om ook een deel van de Noordzee in te polderen. Met name landbouworganisatie LTO heeft in maart 2021 al gevraagd om serieus te kijken naar de winning van nieuw land in de Noordzee. Daar is volgens LTO niet alleen de landbouw bij gebaat, maar ook stedenbouw. Overigens had waterstaatkundig ingenieur dr. ir. Geurt Van Hamel Roos al in de jaren ’70 een plan ontwikkeld voor een nieuwe provincie in de Noordzee, genaamd Noordzeeland. Hier zouden vier grote steden met minimaal 750.000 inwoners moeten komen. Van Hamel Roos had indertijd de volgende namen voor deze steden gekozen: Middelstede, Westpunte, Batavia en Noorderdam, met Middelstede als hoofdstad. Voor de verbinding met het vasteland zouden er tunnels moeten komen.
Op 1 juni 2005 is in Nederland voor het eerst in 200 jaar een landelijk raadplegend referendum gehouden over het Verdrag tot vaststelling van een Grondwet voor Europa en op 6 april 2016 een tweede over de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne. Op 22 februari 2018 heeft echter een kleine meerderheid in de Tweede Kamer, bestaande uit VVD, CDA, D66, ChristenUnie en SGP, voor afschaffing van de referendumwet gestemd (zie stemming), gevolgd door dezelfde partijen in de Eerste Kamer op 10 juli 2018. Daarmee werd de volksraadpleging definitief afgeschaft.
Volgens velen is de Nederlandse cultuur gefundeerd op een joods-christelijke traditie. Hoe vaak hoor je dat niet zeggen, maar het is een feit dat het woordje ‘joods’ (als schuldgevoel) pas na de Tweede Wereldoorlog aan het woord ‘christelijk’ is toegevoegd, of zoals de oud-journalist/auteur Carel Brendel in zijn boek schrijft: “De joods-christelijke cultuur is een constructie van na 1945. Voor die tijd hadden cultuurhistorici het alleen over het christelijke Avondland. Als goedmakertje voor de massamoord op miljoenen Europese joden kreeg de christelijke cultuur een joods voorvoegsel. De samenvoeging heeft iets hypocriets, want bijna tweeduizend jaar lang vormde het vervolgen van joden een vast onderdeel van deze christelijke cultuur.”En in zijn rubriek in het dagblad Trouw schreef Willem Breedveld:“Pas na de Tweede Wereldoorlog ontdekte het christendom zijn joodse wortels en ging, ’bij wijze van goedmakertje’ over onze joods-christelijke cultuur spreken.”De Nijmeegse hoogleraar Peter Raedts sprak, in gelijke trant, van ’een doekje voor het bloeden’ . Raedts: “De term joods-christelijke traditie, of beschaving, is typisch een begrip van na de Tweede Wereldoorlog. Voor de oorlog werd er gewoon over christelijke traditie gesproken. Die nieuwe term was vooral bedoeld om het gemeenschappelijke in de joodse en christelijke tradities te benadrukken. Maar de term wil ook vooral duidelijk maken dat de vijandschap tussen joden en christenen fout was: dat een gruwelijk misverstand de Europese cultuur beheerst heeft, en dat die tot Auschwitz heeft geleid. Het was natuurlijk heel goed en sympathiek om met die term de vijandschap te willen veroordelen. Maar als je onvriendelijk wilt zijn, kun je ook zeggen dat het een doekje voor het bloeden is.” En de Joodse columniste Anet Bleich ging zelfs zover de toevoeging ’joods’ een overbodig en ’hypocriet toevoegsel’ te noemen.
Saillant detail is dat volgens de toenmalige PVDA-minister Ella Vogelaar in 2007 ook het woord ‘islamitisch’ toegevoegd kan worden omdat volgens haar de islamitische cultuur zich dusdanig diepgaand in de Nederlandse samenleving heeft genesteld dat gesproken kan worden van een land dat uitgaat van een ‘joods-christelijke-islamitische traditie’.
Ja, zo kunnen we nog wel even doorgaan. Later we het dus maar gewoon houden zoals het altijd al is geweest, namelijk dat de Nederlandse cultuur gefundeerd is op de traditie van het christelijke Avondland, of nog beter, dat de Nederlandse cultuur haar oorsprong vindt in de christelijke traditie, aangevuld met het humanisme en de Verlichting.
In 1937 werd, in opdracht van de toenmalige minister van Koloniën, in Batujajar (Nederlands-Indië) begonnen met de bouw van een fabriek met een productie-installatie voor mosterdgas.
In 1939 was de fabriek gereed en begon men met de productie van het gas met zijn lugubere herinneringen aan de massale dood en verminking op de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog.
Vlak voor de Japanse inval op Java in maart 1942 werd een voorraad van 45.000 liter mosterdgas opgeslagen in tanks in een bunker op het fabrieksterrein. Aangezien de bunker uitstekend was verborgen hebben de Japanners het nooit ontdekt.
Nadat Nederland op 27 december 1949 de soevereiniteit over Nederlands-Indië had overgedragen aan Indonesië, heeft de Nederlandse regering onder het motto ‘wat niet weet, wat niet deert’ gezwegen over de bunker met het levensgevaarlijke strijdgas.
Pas in 1977 heeft de Indonesische regering om opheldering verzocht omdat was gebleken dat de grond bij de voormalige fabriek was verontreinigd en de vegetatie aangetast. Ook had de plaatselijke bevolking verteld dat er indertijd in een fabriek door de Nederlanders ‘iets verdachts’ werd geproduceerd.
In opdracht van de toenmalige minister van Defensie Scholten vertrok in 1978 in het diepste geheim een onderzoeksteam van het TNO naar Batujajar en werd in Nederland een speciale verbrandingsoven gebouwd dat met het marinebevoorradingsschip Hr.Ms. Poolster naar Indonesië werd getransporteerd. Van juni tot september 1979 zijn de TNO-chemici bezig geweest met het vernietigen van de 45.000 liter mosterdgas.
Nadat eind 1981 het een en ander in de publiciteit was gekomen, werd door het ministerie van Buitenlandse Zaken glashard beweerd dat Nederland in de jaren 1939-1942 geen internationale verdragen had geschonden door het mosterdgas te produceren.
Door de geallieerde bombardementen in de herfst van 1944 op Duitse Bunkers om de toegang naar Antwerpen veilig te stellen, hadden de toch al in slechte staat zijnde Zeeuwse dijken het nog eens extra zwaar te verduren gekregen. Na de bevrijding vonden talrijke deskundigen, waaronder dr. ir. Johan van Veen, dan ook dat de dijken met spoed hersteld moesten worden, want een ramp lag op de loer. Maar daar was op dat moment geen geld voor omdat de koloniale oorlog in Nederlands-Indië ruim 830 miljoen gulden per jaar kostte.
(Klikken om te vergroten.)
In september 1948 werd er zelfs 2 miljard gulden voor uitgetrokken. Dus het herstel van de dijken moest nog maar even uitgesteld worden, vond de regering, want het wingewest Indië moest koste wat het kost behouden blijven.
Na bijna vijf jaar vergeefse strijd werd Nederlands-Indië op 27 december 1949 officieel de Republiek Indonesië. Maar nu moesten de meer dan 125.000 Nederlandse soldaten nog naar Nederland worden vervoerd. En ook dat kostte een kapitaal. Pas medio 1951 was het troepentransport afgerond.
En waar de deskundigen al jaren voor gewaarschuwd hadden werd bewaarheid toen tijdens een hevige storm in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 de nog steeds niet herstelde dijken doorbraken. Een groot deel van Zeeland, West-Brabant en de Zuid-Hollandse eilanden liep onder water, waarbij meer dan 1800 mensen en duizenden dieren verdronken. 100.000 mensen verloren hun huis en bezittingen. Opgeofferd om Nederlands koloniale wingewest te behouden. Ook het dagblad De Waarheid was die mening toegedaan. Volgens die krant had de ramp niet hoeven te gebeuren wanneer de dijken waren verhoogd, maar het herstel van het koloniale gezag werd voor de ‘wederopbouw’ blijkbaar van groter belang geacht.
Terwijl begin 1966 door de Amerikaanse terreurbombardementen op dichtbevolkte woonwijken, scholen en ziekenhuizen inmiddels al 400.000 Noord-Vietnamese mannen, vrouwen en kinderen om het leven waren gekomen (bron: New York Times), bleef de Nederlandse regering pal achter het Amerikaanse Vietnam-beleid staan.
Op maandag 21 november 1966 werden zelfs twee Amerikaanse Vietnam-piloten op de vliegbasis Soesterberg voor hun oorlogsmisdaden beloond met een hoge onderscheiding. ‘Helden in de lucht’, kopte een jubelende Telegraaf.
Nadat de kapel van de Koninklijke Luchtmacht nog een paar vrolijke marsen had gespeeld, werden de gedecoreerde ‘helden’ door een enthousiaste prins Bernhard ontvangen op paleis Soestdijk.
Toen eind 1949 de Nederlandse bevolkingsomvang de ‘gevaarlijke grens’ van bijna 10 miljoen inwoners had bereikt vond de regering, onder leiding van PvdA-premier Willem Drees, dat de tijd was aangebroken dat men beter kon gaan emigreren want “Nederland werd te vol”. Begin 1950 merkte Drees op dat “een deel van ons volk het moet aandurven zijn toekomst te zoeken in grotere gebieden dan eigen land”.
Ook koningin Juliana wees er in 1950 in de troonrede op: “De sterke bevolkingsgroei en de beperktheid van de beschikbare grond blijven een krachtdadige bevordering der emigratie eisen”.
De overheid maakte het dan ook gemakkelijk door voor de emigranten vaak de overtocht te betalen plus enkele honderden guldens zakgeld mee te geven. Met deze ‘oprotpremie’ emigreerden alleen al in de jaren ’50 meer dan een half miljoen Nederlanders naar Zuid-Afrika, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Toen tijdens het bezoek van koningin Juliana aan Prescott (Canada) in april 1952 een journalist haar vroeg of de emigratie naar Canada zou worden voortgezet, werd dit door haar beaamd “omdat dit noodzakelijk was om het hoofd te bieden aan de overbevolking”.
Vlak voordat het aantal inwoners de 10 miljoen zou passeren, kwam de regering begin 1954 met een rapport dat diep inging op de consequenties van deze overbevolking. Het rapport verdween echter in een diepe la.
Mede doordat de werkgevers in de jaren ’60 en ’70 behoefte hadden aan goedkope arbeidskrachten uit Italië, Spanje, Marokko en Turkije begon de bevolking nogmaals sterk te groeien. Er werden in de laatste twee landen zelfs wervingskantoren geopend om de mensen, en later hun gezinnen, naar Nederland te halen.
Nadat in 1973 de grens van 13 miljoen inwoners was overschreden, gingen in politiek Den Haag weer alle alarmbellen rinkelen. In een brief d.d. 15 mei 1973 schreef minister-president Joop den Uyl dat de overbevolking een groot probleem vormde “voor de verbetering of zelfs het handhaven van de kwaliteit van het leefmilieu”. De overheid diende dan ook een actieve bevolkingspolitiek te voeren, zoals verantwoorde gezinsplanning, aldus de brief. Alleen werd er in de praktijk niets aan bevolkingspolitiek gedaan en ging de massa-immigratie gestaag door.
Toen Nederland in 1979 uiteindelijk 13,9 miljoen inwoners telde, herhaalde de koningin in haar troonrede nogmaals dat Nederland vol was. Ja, zelfs ten dele overvol, maar er werd niet meer opgeroepen om te gaan emigreren. Ook werd het woord ‘bevolkingspolitiek’ niet meer genoemd.
In 1993 pleitte de minister voor Ontwikkelingssamenwerking Jan Pronk (PvdA) zelfs voor een ruimer migratiebeleid, aangezien migranten hard nodig waren voor de culturele verrijking van de Nederlandse samenleving.
Op 21 maart 2016 om 11:40 uur overschreed Nederland het aantal van 17 miljoen geregistreerde (!) inwoners en werd daarmee het dichtstbevolkte land van Europa met ruim 500 inwoners per vierkante kilometer, waarvan de Randstad ruim 1270 inwoners per vierkante kilometer telt. Koplopers zijn hier Amsterdam en Den Haag. Daar wonen respectievelijk ruim 5000 en 6300 inwoners per vierkante kilometer.
Gerard de Boer 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.