Bij verstek ter dood veroordeelde Nederlandse oorlogsmisdadiger kreeg iedere maand zijn AOW thuisgestuurd.

Wilhelm A. Bos uit Vlagtwedde was tijdens de Duitse bezetting als wachtmeester van de Arbeits Kontrole Dienst in Emmen belast met de opsporing van mannen die zich onttrokken hadden aan de Arbeitsinsatz. Door diens toedoen werden honderden mannen gearresteerd. Velen belandden in Duitse concentratiekampen, waaruit zij nimmer terugkeerden.
Na de bevrijding werd Bos medio mei 1945 gearresteerd en opgesloten in een NSB-kamp in Boertange, maar wist kort daarna te ontsnappen naar Duitsland. Op 8 maart 1949 werd hij alsnog bij verstek ter dood veroordeeld.
Mr Schrager, de advocaat-fiscaal bij het bijzonder gerechtshof in Assen, noemde Bos destijds één van de grootste Nederlandse misdadigers wiens dossier druipt van het bloed.

In juli 1978 ontdekten twee journalisten van de Winschoter Courant de verblijfplaats van de inmiddels 74-jarige Wilhelm Bos. Hij bleek te wonen in Hattingen, een stadje in Duitse Ruhrgebied. Maar ze ontdekten ook dat Bos al 9 jaar lang vanuit Nederland zijn AOW per postwissel toegestuurd kreeg. Dit ondanks dat hij nog steeds in het opsporingsregister van Justitie als voortvluchtige, ter dood veroordeelde, oorlogsmisdadiger te boek stond.

Ter voorbereiding van uitlevering aan Nederland heeft de Assense officier van Justitie mr. Van Oldebeek daarna Duitsland nog om de aanhouding van Wilhelm Bos gevraagd, maar daaraan werd door het ministerie van Justitie in Bonn geen gevolg gegeven. De reden van het Duitse besluit was dat Bos in Nederland was veroordeeld en in Duitsland geen strafbare feiten had gepleegd. Volgens Bonn was deze dubbele strafbaarheid een eerste voorwaarde in het internationale uitleveringsrecht.

Naar aanleiding van vragen van het toenmalige Tweede Kamerlid Ineke Haas-Berger, antwoordde de minister van Justitie De Ruiter dat Bos ook zijn recht op AOW behield. Volgens de door de sociale wetgeving gestelde eisen had iedere Nederlander, ongeacht zijn strafblad, op zijn 65ste jaar recht op AOW. Mits er natuurlijk premie was betaald. En dat had Wilhelm Bos sinds de invoering van de AOW op 1 januari 1957 iedere maand gedaan. En hij bleek ook nog zijn Nederlandse staatsburgerschap te hebben behouden.

Saillant detail is dat uit het antwoord van minister de Ruiter tevens is gebleken dat diens voorganger Van Agt al twee jaar eerder, dus in 1976, op de hoogte was over de verblijfplaats van Wilhelm Bos in Duitsland en het feit dat hij daar een AOW-uitkering kreeg.

Gerard

CIA-Klokkenluider Philip Agee kreeg geen politiek asiel in Nederland.

Medio jaren ’70 raakte de ex-CIA agent Philip Agee in grote problemen door zijn in 1975 uitgebrachte boek ‘Inside The Company: CIA Diary’, waarin hij uitgebreid de misdadige werkwijze van de CIA onthulde.
Hij ontvluchtte Amerika en kwam na een aantal omzwervingen in Nederland terecht,  waar hij voor hem en zijn gezin politiek asiel aanvroeg.

Nadat  Agee onthuld had dat de BVD informatie over Nederlandse burgers aan de CIA doorgaf, en dat de CIA betrokken was bij de Bilderberggroep waarvan prins Bernhard voorzitter was, werd zijn politiek asiel – al dan niet onder druk van Amerika – door de  Nederlandse regering afgewezen.

Ondanks dat een meerderheid van de Tweede Kamer van mening was dat Agee het recht zou moeten hebben om tegen zijn uitzetting in beroep te gaan bij de Raad van State, was de toenmalige staatssecretaris Elberta Haars onverbiddelijk. Philip Agee moest zo snel mogelijk het land uit omdat ‘met zijn verblijf in Nederland geen algemeen Nederlands belang was gediend’. 

Agee dook daarna met zijn gezin onder in West-Duitsland en reisde later door naar Cuba waar hij op 7 januari 2008 in Havana op 72-jarige leeftijd overleed.

Gerard

 

Amerika steunde begin jaren ’50 een terroristische organisatie van voormalige Nazi’s.

Onder leiding van CIA-baas Walter Bedell Smith, de voormalige stafchef van generaal Eisenhower, steunde de VS begin jaren ’50 in West-Duitsland met 50.000 mark per maand een terroristische organisatie dat voor het merendeel bestond uit voormalige officieren van de Waffen-SS en de Luftwaffe. In het Odenwald, op de grens tussen de deelstaten Hessen, Beieren en Baden-Württemberg, werden ze door Amerikaanse militairen getraind in het gebruik van Amerikaanse wapens.
Nadat verscheidene leden van de organisatie op 18 september 1952 waren gearresteerd moesten ze echter van de openbare aanklager in Karlsruhe weer worden vrijgelaten omdat de organisatie op initiatief van de Amerikaanse bezettingsautoriteiten was opgericht. Dit ondanks dat volgens de toenmalige Hessische minister-president Georg August Zinn uit bewijsmateriaal was gebleken dat de organisatie van plan om een  groot aantal vooraanstaande sociaal-democraten en communisten wegens ‘onbetrouwbaarheid’ uit de weg te ruimen.
Naar aanleiding hiervan heeft ds. Martin Niemöller, het Hoofd van de Hessische protestantse kerk – die ook als ‘Todeskandidate’ op de lijst van de organisatie stond – in oktober 1952 de Duitse autoriteiten nog om bescherming gevraagd voor alle bedreigde personen.

Zie ook mijn artikel: Over het werven van Duitse Nazi’s bij de NAVO.

Gerard

Koningin Juliana en de ‘vliegende schotel-man’.

Drie jaar na de Greet Hofmans-affaire werd de Poolse Amerikaan George Adamski, bijgenaamd de ‘vliegende schotel-man’, door de nogal wereldvreemde Juliana uitgenodigd voor een bezoek op Paleis Soestdijk. Dit tot groot ongenoegen van de toenmalige Nederlandse regering, aangezien Adamski werd beschouwd als een charlatan en een fantast. Maar de koningin weigerde de ontvangst op 18 mei 1959 af te zeggen.
Zij was namelijk sterk onder de indruk geraakt van de ‘ruimtereizen’ die Adamski zou hebben gemaakt. Zo had deze, zich ‘professor’ noemende, cafetariabaas/auteur uit het  Amerikaanse Mont Palomar volgens zijn zeggen Venus, Saturnus en Mars bezocht. Op deze planeten had hij contact gehad met de bewoners, die volgens hem ouder dan 1000 jaar werden. Ook was hij op de achterkant van de maan geweest, waar hij een behaard dier had zien rondrennen.
Na Adamski’s bezoek aan Paleis Soestdijk schreef het dagblad Het Vrije Volk in een redactioneel commentaar: ‘De vertoning van de heer Adamski zou als een stukje verdwazing gesignaleerd en daarmee afgedaan kunnen worden als niet onze Koningin deze man had ontvangen. En als zij hem daardoor niet de gelegenheid had gegeven met deze ontvangst te pronken. De heer Adamski bedrijft immers geestelijke kwakzalverij van de ergerlijkste soort. Hij is door de ontvangst in Nederland op een voetstuk geplaatst waarvan hij nooit had kunnen dromen. Het is een blamage voor ons land’.

Gerard

 

 

Amerikanen weigerden begin 1945 voedsel te droppen voor de hongerende Nederlandse bevolking.

Ondanks dat er duizenden Nederlandse mannen, vrouwen en kinderen stierven van de honger, hebben de Amerikaanse militaire chefs van staven begin 1945 geweigerd om voedsel te droppen boven Nederlands bezet gebied. Dat is gebleken uit documenten die door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken in januari 1968 zijn vrijgegeven.
‘Voedselhulp is niet in het belang van de oorlogvoering. Daarom zijn, van militair standpunt uit, voedselzendingen ongewenst’, schreven de chefs van staven in februari 1945.
Van diverse kanten, waaronder zelfs het Vaticaan, werd er bij Washington op aangedrongen om maatregelen te nemen, maar de militairen bleven hardnekkig weigeren.

Het waren dus alleen de vliegtuigen van de Britse RAF die op 29 april 1945 voor het eerst begonnen met de voedseldroppings, bestaande uit blikken margarine hamspek, kaas, eierpoeder en repen chocolade.
Een paar dagen later gaven de Amerikaanse chefs van staven, zij het met tegenzin, hun verzet op zodat op 1 mei 1945 ook de Amerikanen met het droppen van voedsel begonnen.
Later kwam men met de verklaring dat de Amerikaanse vliegtuigen ‘door het slechte weer’ niet eerder hadden kunnen opstijgen. Daar hadden de Britse vliegtuigen dus blijkbaar geen last van gehad.

Overigens doet nog steeds het verhaal de ronde over het Zweedse wittebrood dat in het voorjaar van 1945 ook uit vliegtuigen zou zijn gedropt. Niets is minder waar. Hierbij dus wat feiten:
Onder het motto ‘En stormflod av hjälp kan rädda Holland’ zamelde het Zweedse Rode Kruis eind 1944 geld in om voedselhulp te bieden aan Nederland.
Met het geld werd onder meer meel, margarine en grutterswaren aangeschaft, dat vervolgens eind januari 1945 met kustvaarders naar Delfzijl werd gebracht.

Door allerlei moeilijkheden, zoals de spoorwegstaking en het dichtvriezen van de waterwegen, konden de levensmiddelen pas vanaf eind februari 1945 worden getransporteerd naar het westelijk deel van Nederland.
De Zweedse etenswaren werden dus niet uit vliegtuigen gedropt, maar na bereiding gedistribueerd door bakkers en kruidenierswinkels. Tegen inlevering van een aantal voedselbonnen kon de bevolking gratis 400 gram brood, 125 gram margarine en 250 gram grutterswaren afhalen.

Zoals gezegd bestond het voedsel dat uit de vliegtuigen werd gedropt dus voornamelijk uit blikken margarine, hamspek, kaas, eierpoeder en repen chocolade.

Gerard

Onwetende ‘volksvertegenwoordigers’.

In het programma van National Geographic op zaterdag 8 juni 2013 vertelde oud-premier Ruud Lubbers dat er in Nederland Amerikaanse kernwapens opgeslagen lagen. Dit werd op woensdag 12 juni 2013 in het EO-programma Dit Is De Dag door oud-premier Dries van Agt nog eens bevestigd.  Verbijstering alom, want hier was een ‘staatsgeheim’ onthuld.

En in januari 2014 vond een meerderheid van de Tweede Kamer dat het tijd werd dat de regering nu eens openlijk zou zeggen of er kernwapens in Nederland lagen en moest stoppen met alle geheimzinnigheid.

Blijkbaar is de huidige generatie ‘volksvertegenwoordigers’ dus niet op de hoogte dat 55 jaar geleden de toenmalige regering al bevestigd had dat er kernwapens in Nederland opgeslagen lagen (en nog liggen).
In 1960 is zelfs een dolenthousiaste delegatie van het Amerikaanse Congres in Nederland geweest om de in ons land opgeslagen kernwapens te bezichtigen.

En op 8 februari 1961 heeft minister Luns nog gewezen op een NAVO-besluit van december 1957 om de strijdkrachten in West-Europa uit te rusten met kernwapens en dat er de nodige voorzorgen waren genomen voor de “in Nederland opgeslagen kernwapens”.

Op 21 maart 1962 heeft Luns de Tweede Kamer trouwens nog laten weten dat de regering geen einde wenste te maken “aan de opslag van atoomkoppen op Nederlands grondgebied”.

In februari 1972 heeft de CPN, met steun van de PSP en de PPR, nog een motie ingediend waarin de beëindiging van de opslag van de kernwapens in Nederland werd bepleit. De motie werd echter verworpen. Mede ook omdat de PVDA dwars lag. Deze partij vond namelijk dat NAVO-lid Nederland zich niet kon onttrekken ‘aan een gezamenlijke verantwoordelijkheid’ en daarom de motie niet doelmatig achtte…..

Overigens lagen er sinds 1960 op het ‘atoomvliegveld’ Volkel aanvankelijk B43 atoombommen voor de F-84 Thunderstreak en F-104 Starfighter, maar met de komst van de F-16 zijn deze vervangen met de nog krachtigere B61, die vier keer sterker is dan de bommen die in augustus 1945 op de Japanse steden Hiroshima- en Nagasaki zijn gegooid.

Gerard

Over het verbod van het noemen of gebruiken van de namen van de Oranjes.

In tegenstelling tot België en Denemarken, waar de vorsten wel op hun post waren gebleven, trad op 17 september 1941 in Nederland de verordening in werking dat het noemen of gebruiken van de namen van de op 13 mei 1940 gevluchte Oranjes voortaan verboden was.

Deze verordening werd op 3 januari 1942 gevolgd door een verbod van de betreffende namen voor straten, pleinen, parken, waterwegen, scholen, etc.

Overigens gold het in de eerste jaren van de Duitse bezetting als een ‘verzetsdaad’ om pasgeborenen te vernoemen naar de gevluchte Oranjes.

Sommige jongetjes kregen zelfs alle voornamen van prins Bernhard. En dat waren er nogal wat.

Maar na oktober 1942 konden de voornamen van de Oranjes niet meer bij de burgerlijke stand ingeschreven worden. Behalve dan als men een ouder of grootouder wilde vernoemen die één van dezelfde namen had.

Gerard

 

 

Amerikaans false flag-plan uit 1962.

Hieronder een uittreksel van een uitgebreid plan van het Amerikaanse Pentagon en de CIA uit 1962 voor een operatie onder valse vlag om een Amerikaans passagiersvliegtuig, bijvoorbeeld vol met vakantiegangers, boven Cuba neer te schieten. Na de ramp zou vervalst bewijsmateriaal de betrokkenheid van een Cubaans gevechtsvliegtuig moeten aantonen. Dit om steun te verkrijgen van het Amerikaanse volk voor een oorlog tegen het communistische Cuba van president Fidel Castro.

Het plan – met de naam Operation Northwoods – werd uiteindelijk door de in november 1963 vermoorde president Kennedy verworpen.

Het hele document is hier te lezen.

Gerard

De raadselachtige dood van de man die teveel wist over de Nederlandse ballingenregering.

In Laren werd op vrijdag 28 juni 1946 de auto van de auteur en oud-verzetsman Eduard Veterman (45) verpletterd door een legertruck. Zijn vrouw Katy Veterman-van Witsen, die zwanger was van haar tweede kind, werd uit de auto geslingerd en was op slag dood. Eduard overlijdt later die avond aan zware verwondingen in het Sint Jansziekenhuis te Laren.

Tijdens de oorlog leidde Veterman vanuit zijn woning aan de Keizersgracht 763 de verzetsgroep Luctor et Emergo, later omgedoopt tot Fiat Libertas. Veterman vervaardigde honderden persoonsbewijzen voor onderduikers, geallieerde piloten en de in ons land gedropte agenten. Circa 2000 persoonsbewijzen van hoge kwaliteit in anderhalf jaar. Ook stond Veterman in verbinding met de Nederlandse geheime dienst in Londen, maar ergerde zich mateloos aan hun amateurisme. En dat niet alleen. Ook ‘die whisky drinkende nietsnutten ‘, zoals hij de gevluchte regering noemde, kon geen goed bij hem doen.
Door verraad werd Veterman echter in 1943 door de Gestapo opgepakt en later overgebracht naar Duitsland, waar hij in 1945 in Lüttringhausen door de Amerikanen werd bevrijd.
Terug in Nederland kreeg Veterman op 13 juli 1945 van prins Bernhard de opdracht om de geschiedenis van de Binnenlandse Strijdkrachten te gaan schrijven, maar nadat was gebleken dat Veterman ook nog wat andere ‘zaken’ naar voren zou gaan brengen werd de opdracht op 25 augustus 1945 weer ongedaan gemaakt.
Maar Veterman liet het er niet bij zitten en begon op eigen initiatief direct  een zeer kritisch boek te schrijven, getiteld ‘Balans der Misère’, over de Nederlandse ballingenregering in Londen, de inlichtingendienst aldaar, het Englandspiel en de collaboratie en corruptie van hooggeplaatsten die tot aan D-Day collaboreerden met de Duitse bezetter om daarna plotseling, bij kerend getij, ‘het verzet’ in te gaan.
Toeval of niet, maar een paar dagen nadat kolonel Jan Somer van de inlichtingendienst nog tevergeefs had getracht hem de mond te snoeren was Veterman dood. Zijn manuscript bleek na de begrafenis verdwenen te zijn…………..

Opmerking:

Toen na Vetermans dood het vermoeden van een liquidatie al sterker werd, is van hogerhand het verhaal de wereld ingebracht dat er door ex-NSB’ers, die in Vetermans garage in Utrecht zouden hebben gewerkt, geknoeid was met de remkabel van zijn auto . Maar later onderzoek heeft uitgewezen dat er destijds in de betreffende garage geen ex-NSB’ers hebben gewerkt. Die zaten in 1946 nog geïnterneerd in kampen voor politieke delinquenten.

Gerard

 

Penning met davidster en hakenkruis.

Onderstaande penning heeft de Nazi-propagandaminister Joseph Goebbels in 1934 laten slaan ter herdenking van het bezoek aan Palestina in datzelfde jaar van de SS’er baron Leopold von Mildenstein, de voorganger van Adolf Eichmann op de afdeling Joodse Zaken IVB4.
Aan de ene kant van de penning staat rond de davidster de tekst ‘Ein Nazi fährt nach Palästina’ en aan de andere kant onder het hakenkruis ‘Und Erzahlt Davon Im Angriff’.

Het bezoek van Von Mildenstein resulteerde in een bemoedigend rapport over de joodse emigratie naar Palestina, dat hij van 26 september tot 9 oktober 1934 in Der Angriff, het NSDAP-blad van Goebbels, publiceerde. In zijn laatste artikel schreef Von Mildenstein dat een joodse staat in Palestina de oplossing was voor het ‘joodse probleem’ in Duitsland.

Een aantal maanden na het verschijnen van zijn artikelen werd Von Mildenstein belast met het ondersteunen van joden die naar Palestina wilden emigreren. Zo zijn er volgens het Nieuw Israëlietisch Weekblad tot begin 1939 in totaal 65.000 Duitse joden naar Palestina geëmigreerd. Dit ondanks de regelmatige tegenwerking van Groot-Brittannië, dat bevreesd was voor problemen met de Palestijnen in het toen nog Britse mandaatgebied.

Met de Duitse inval in Polen op 1 september 1939 en de daaropvolgende oorlogsverklaringen van Engeland en Frankrijk was ook de joodse emigratie naar Palestina van de baan.
Saillant detail is dat in 1960 bekend werd dat Von Mildenstein in de jaren ’50 in Egypte voor de CIA had gewerkt, maar dat werd door die organisatie noch bevestigd noch ontkend.

Gerard